تفسیر هایدگر از تلقی افلاطون درباره حقیقت

تفسیر هایدگر از تلقی افلاطون درباره حقیقت

 

چکیده

در این رساله نگارنده به بررسی تلقی هیدگر از حقیقت از نگاه افلاطون ، در دوره گشت فلسفی وی که بین دوره تفکر اولیه وتفکر متاخر قرار دارد، می پردازد. در بخش اول، ابتدا به بررسی اجمالی نظر هایدگر در مورد ذات حقیقت در چهار رساله مهم او که متعلق به دوره متقدم ومتاخر تفکر هایدگر پرداخته است.در بخش دوم و سوم تفسیرهایدگر از دو رساله جمهوری و تئتتوس افلاطون مورد بررسی قرار می گیرد. برای این منظور نگارنده گزارشی مبسوط از کتاب درباره ذات حقیقت که حاصل درس گفتارهای هایدگر در ترم زمستانی 32- 1931 است بدست داده است. هدف اصلی این رساله توصیف عناصر یا مولفه های اصلی تفسیر هیدگر از تلقی افلاطون در خصوص حقیقت و بررسی تحول احتمالی در معنای حقیقت در نزد افلاطون نسبت به حکمای پیش از اوست.

پرسش اصلی اینجا است که آیا افلاطون در طرح مساله حقیقت آنرا به نحو اصیل و با توجه به تجربه بنیادین مستوری مورد بحث قرار داده یا خیر ؟ فرض نگارنده این است که وی در معنای حقیقت نسبت به فلاسفه پیش از خود تحول ایجاد کرده است که پیامدهای خاص در تاریخ فلسفه پس از او دانسته است.

واژگان کلیدی: حقیقت، آلثیا، آشکارگی، ناحقیقت، پنهانی، ادراک حسی، اپیستمه

 مقدمه

در طول تاریخ فلسفه، فلاسفه همواره به دنبال یافتن حقیقت هستی به اندیشه پرداختند به نظر هایدگر باآنکه موضوع تفکر وجود است وفیلسوفان پیش از سقراط به وجود می اندیشیدند اما پس از سقراط وجود به تدریج مورد غفلت قرار گرفت و موجود بماهو موجود موضوع فلسفه قرار نمی گرفت. در دوره پیش سقراطی فلاسفه از هستی به نحو اصیل یعنی هستی به ما هو هستی یاد می کردند، به این جهت برای باز اندیشی در معنای هستی باید به اندیشه آنها باز گشت. از نظر هایدگر رویکرد پارمنیدس و هراکلیتوس در خصوص تعلق حقیقت به هستی و ضرورت تفکر به هستی یکسان است. با تبیین هستی به عنوان ایده از سوی افلاطون حقیقت وجود به موجود حقیقی تبدیل می شود و با این تعبیر از هستی تاریخ متافیزیک و غفلت از هستی آغاز می گردد و با اراده معطوف به قدرت نیچه به نهایت خود می رسد.