فصل اول
کلیات
1- 1 مقدمه :
نیاز سازندگان خودرو به ترمزهایی با کیفیت بهتر و در عین حال
کمترین امتیاز منفی از لحاظ هزینه یا قیمت، سازندگان را مجبور به طرح
ایدههایی جدید کرده است. گرچه پیشرفت در زمینه مواد سایشی و طرحهای Caliper، به بهبود کیفیت ترمز کمک کرده است، اما پیشرفت اصلی سیستم ترمز در سالهای اخیر از کنترل الکترونیکی، در درجه اول ABS (سیستم ترمز ضدقفل)، سپس ESP (برنامه تعادل الکترونیکی) و اکنون ترمز با سیم ناشی شده است.
ABS، اولین فناوری کنترل سایشی است. هدف ABS،
محدود کردن فشار وارده به چرخی است که سرعت آن به شدت در حال کاهش بوده و
اینکه، بدون قفل شدن، بیشترین نیروی نگهدارنده را به آن وارد کند. هنگامی
که راننده ترمز میگیرد، لاستیکها شروع به لغزش میکنند. ABS
برای اینکه تشخیص دهد چرخها در چه هنگامی قفل میشوند، میزان لغزش را
اندازهگیری کرده و با کاهش فشار هیدرولیکی، از افزایش یا ادامه آن جلوگیری
میکند. واضح است که هر چه این طرح کوچکتر، سبکتر، بیصداتر و مؤثرتر
باشد، بهتر است.
در حالی که ABS از قفل شدن چرخها در طول مدت ترمزگیری جلوگیری میکند و با کنترل کشش، جلوی شتابگیری چرخها را میگیرد، ESP یک گام فراتر از آن عمل میکند. این نوع سیستم ترمز، خطر سُر خوردن را در تمامی حالات ترافیکی کاهش میدهد.
از زمانی که اولین سیستم ESP در ۱۹۹۵ در یکی از خودروهای مرسدس بنز ظاهر شد، سازندگان سیستم ترمز، تقاضای قابل توجهی را پیشبینی کردهاند، چرا که استقبال از ESP در میان رانندگان متوسط و دست پایین بازار خودرو، رو به افزایش است. با اینکه ESP
جزء تجهیزات استاندارد بسیاری از خودروهای لوکس است، شمار فزایندهای از
خودروهای متوسط و کوچک نیز از آن به عنوان گزینه اختیاری (آپشن) استفاده
میکنند.